با سلام

شايد منظور از عفو و گذشت امر به ترك مقابله با آنها و عدم سرزنش باشد، که باعث پاک شدن قلب مومن از کينه آنهاست... چون مقابله با فردي که به سبب جهل در مقابل فرد با ايمان حسادت ميورزد و سعي در تباهي او دارد، مستلزم اين است كه انسان تا مقام آنها تنزّل يابد و مانند آنها شود و جهل و دشمني حسودان را زياد نمايد. آدم عاقل راضى نمى‏شود مانند آنان شود و نه جهل و دشمني آنان اضافه کند...

كينه داشتن نسبت به كافر و مؤمن، قلب را از توجه به امور آخرت باز مى‏دارد و راحتى را از دل مى‏برد و آنچه را از خيرات كسب كرده، مى‏خورد و از پند و اندرز دادن، كه هر كس را مطلوب و از ترحّم كه همه به آن مأموراند، باز مى‏دارد و در نتيجه، موجب گمراه كردن كه از آن نهى گشته است، مى‏شود.

مسلما خود همان كافران و اهل كتاب به روشنى حقانيت اسلام و پيامبر اسلام را مى‏شناختند ولى در اثر مطامع شخصى و به علت ترس از نابودي رياست آن را ناديده مى‏گرفتند و چون خودشان از نعمت اسلام محروم بودند طبعاً به كسانى كه به اسلام گرويده بودند حسد مى‏كردند. البته براى آنها امكان آن بود كه مسلمان شوند و آنها نيز اين نعمت را به دست آورند ولى در اثر مصالح شخصى، اين كار را نمى‏كردند و براى آنها حسد و خودخورى مى‏ماند و اينكه ‏اى كاش مسلمانها هم از اسلام برمى‏گشتند و كافر مى‏شدند...

چرا انسان خود را از خير کثيري به جهت جهل عده اي که خود حق را به خوبي ميشناسند ولي به علت رسيدن به مطامع شخصي حتي خود را از آن محروم کرده اند ، باز بدارد؟؟؟؟

پس اين درخواست بخشش را هم از طرف خداوند، براي مصون ماندن خود فرد مومن ميتوان تلقي کرد..
در مقابل دشمنان گاهى صلاح در ملايمت و عفو و گذشت است و گاه صلاح در خشونت و جنگ است كه تعيين هر کدام با رهبر مسلمين است... و خداوندي که بر هر چيزى تواناست، مى‏تواند شما را (در هر شرايطي) بر كفار پيروز گرداند..

يُريدُونَ أَنْ يُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ يَأْبَى اللَّهُ إِلاَّ أَنْ يُتِمَّ نُورَهُ وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ (توبه 32)

حتي اگر کافران نخواهند...