با سلام و عرض ادب
مختصر پاسخهايي كه بنظر حقير مي رسد رو عرض ميكنم
1- اينكه حد در انسان حق الناسي ايجاد ميكند نسبت به فرد حس ورزيده شده كه بايد بابت آن از شخص حلاليت طلبيد
2- ژاسخ دوم اينه كه شخصيت انسان حسود هرگز رشد نميكند و همواره راكت و ساكن مي ماند .
3- وقتي به كسي حسد مي ورزيم در واقع حقي از او را ضايع و تباه ميكنيم و از طرفي تمام مكارم اخلاقي و حتي رذايل اخلاقي هم به نوعي با حق در گير هستند .
4- ايه بطور خاص بيان شده است اما بر داشت از معنا به خاص بودن آيه ارتباطي ندارد .
5- ايحاد حسد بطور عام جون تمام صفات بالقوه در وجود انسان هست و به فعليت در آمدنشان به خود انسان بستگي دارد .
انشالله كه اين اندك توضيح حقير نيز راه گشا باشد انشالله