إِنَّا أَنزَلْنَا إِلَیْکَ الْکِتَابَ بِالْحَقِّ فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّینَ (2)

ما [این] کتاب را به حق به سوى تو فرود آوردیم پس خدا را در حالى که اعتقاد [خود] را براى او خالص‏کننده‏اى عبادت کن (2)

أَلَا لِلَّهِ الدِّینُ الْخَالِصُ وَالَّذِینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِیَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِیُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فِی مَا هُمْ فِیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی مَنْ هُوَ کَاذِبٌ کَفَّارٌ (3)

آگاه باشید آیین پاک از آن خداست و کسانى که به جاى او دوستانى براى خود گرفته‏اند [به این بهانه که] ما آنها را جز براى اینکه ما را هر چه بیشتر به خدا نزدیک گردانند نمى‏پرستیم البته خدا میان آنان در باره آنچه که بر سر آن اختلاف دارند داورى خواهد کرد در حقیقت‏خدا آن کسى را که دروغ‏پرداز ناسپاس است هدایت نمى‏کند (3)

(انزلنا ): نازل کردیم ، ما نازل کردیم ، قرآن کتابی است در مصحف الهی ،عظمتش به اندازه عظمت صاحب آن است برای رسیدن به سرای دنیا باید از بالاترین حدیث جان برسرای وجود ما نازل شود تا برای درک انسان پیچیده در حجاب، مهیا گردد و چه هدیه ائی بالاتر از برترین آیات از طرف خداوند وحال این هدیه عظیم نیازمند شکر نیست ؟ برای همین است که بعد از فرستادن این کتاب عظیم (نزل برای وحی یک باره قرآن به کارمی رود ) شایسته برترین شکرها است ، فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصًا لَّهُ الدِّینَ پس به شکرانه این هدیه عظیم عبد خداوند باش و در راه دین اخلاص داشته باش .

عبد باش برای خدا

مخلص باش برای دین

عبد بودن برترین درجه است نزد خدا ، برای خدا عبد باش که بندگی تنها او را شایسته است و لاغیر خدائی که قرآن با عظمت را بر تو نازل کرد تا با داشتن آن به برترین ها برسی و خداوند بر تو فخر بفروشد ( فتبارک الله احسن الخالقین را بر خود مبارک گرداند ) وپس از عبد بودن راه بعدی رسیدن اخلاص در دین است که مار ابر دین منتی نیست و دین را بر ما منت است باید برای رسیدن ورستن خالص بود، باید برای دین پاک بود که دین را راه می نامند که راه باید خالص گردد برای خدا و مشرکانی که بتان را واسطه رسیدن به خدا می دانند دروغگویانی لاف زنند

 در این آیات خداوند با کلامی محکم می گوید ما این کتاب را به حق برای تو نازل کردیم ، پس آنچه که به حق آمده باشد دیگر در خلوص آن شکی نیست . پس تو نیز ای پیامبر تنها دین خود را برای خودم خالص گردان و در تمامی سرگردانی ها به سراغ خودم بیا که من چون به حق آمده ام به حق دستت را می گیرم . از دیگر نکاتی که در آیه 2 این سوره آمده است اشاره به کلمه عبد است . عبد یعنی بندگی و بنده کسی است که در مقابل معبود خود خالص حضور می یابد . پس حالا که این قرآن به حق آمده تو را به مقام بندگی می رساند و این مرحله خلوص قرآن است . خداوند در ادامه این آیات می فرماید که اگر می خواهی رستگار شوی دست نیاز به سوی دیگران دراز نکن . خداوند در آیه 3 این سوره می فرماید که ما هیچ گونه واسطه ای را نمی پذیریم . برای خالص شدن و رسیدن به حق هیچ گونه واسطه ای قابل پذیرش نیست و این اوج زیبایی یک ارتباط خالصانه است که تو برای رسیدن به کسی هیچ واسطه ای جز کلام خودش پیدا نکنی . و با توجه به این آیات برای رسیدن به اخلاص قرآن باید اول حق را رعایت نمود و سپس به مقام بندگی رسید و چون به این دو دست پیدا کردی به مقام گفتگو با قرآن خواهی رسید . و به اخاص دست می یابی .