به نام خدا

وَإِنَّ لَکُمْ فِی الأَنْعَامِ لَعِبْرَةً نُّسْقِیکُم مِّمَّا فِی بُطُونِهِ مِن بَیْنِ فَرْثٍ وَدَمٍ لَّبَناً خَالِصاً سَآئِغاً لِلشَّارِبِینَ (66)

وشما را در چهار پایان عبرتی است آشکارا ما به شما آشامانیدیم از میان سرگین وخون شیر خالص ( پاک ) را .66 نحل

برای خداوند چه فرق می کند  به پشه ائی مثال زند یا شیری خالص برآمده از بین دو نجس ...مهم ان است که انسان عقل خود به کار بندد .

سه تعبیر است بر آیه

1-  معنای لغوی را مد نظر قرار دهیم  که خداوند از بین دو نجس ومنفور شیری خالص برای آشامیدن جاری می سازد که بی شک توجه به ایه های هستی وطبیعت گامی است برای رسیدن به توحید واخلاص ، چرا که آیه بیانگر قدرت بی چون وچرای خالق هستی است قدرتی که فرای هر قدرتی است وپرستش تنها او ر اسزد وخالصانه ترین پرستش برای اوست ولاغیر، آیه قدرت خداوند را به رخ بشر می کشاند تا خود را ناچیز ببیند و از پس این نیستی به هستی لایزال خدا برسد و آیا می توان در برابر این قدرت ،خالصانه عبادت نکرد ؟

2- گاه از بین بدی خالصترین ها جریان می یابد کم نیست مثالهائی که خدا زده است از خون وسرگین شیر، از خانه فرعون موسی (ع)واز زندان شاه مصر یوسف (ع)... همه اینها نشانه این است که برای رسیدن به پاکترین وخالصترین حتما نباید از بین پاکی عبور کرد انسان طالب اخلاص از بین همه زشتی راهی می گشاید به آسمان اخلاص ... حسین (ع) از دل ظلم و جور به بلندترین آسمان اخلاص رسید در این ره دو شرط لاز م است قدرت حمایتی خدا و نیروی تعقل انسان که در این آیه به هر دو اشاره شده است ... با توجه به این آیه راه بر هر بهانه ائی بر انسان مسدود می شود ، جامعه بد ، خانواده بد و هر بدی دیگری سد راه اخلاص نیست ، جریان زندگی انسان باید مسیر خود را از دل هر نجاستی به سوی خالصترین خلوص برای خدا بگشاید و این نیست مگر اینکه انسان در باب هر چیز به تعقل خود رجوع کند ، عقل و اندیشیدن از مهمترین اصول رسیدن به اخلاص است اگرچه راه با دل رفتنی است اما دل بی عقل نیمی از مسیر را توان رفتن دارد ، باید انقدر قوه عقل ودل به هم نزدیک گردد تا هیچ کدام بر دیگری سبقت نگیرند برعکس همه سرزنش هائی که در ادبیات ما به عقل شده واقعیت قرآن چیز دیگری است عقل و استفاده از آن راه گشا وبینا سازنده انسان است ... اندیشیدن و تعقل یک راه بسیار مهم رسیدن به اخلاص است

3- وجود انسان در تلاطم دو جریان پاکترین پاکیها ونجس ترین نجس ها است واینقدر این دو به هم نزدیک هستند که جدا سازی آن از هم ناشدنی است ولی تن انسان مجرای روح خالص انسان است روح از بین این ناپاکی به پاکی خود می رسد مگر نه اینکه از ابتدا نطفه ائی نجس و بی مقدار بودیم و در انتها میتی نجس ؟ چیست آن که ما را خلیفه او کرده ؟ حتما این پاکی روح ما است که ما را می رساند به حدی که ملک بدانجا ره ندارد ... یادمان باشد یک سوی ما نجاست است  که همیشه باید یادمان باشد و به ناچیزی خود آگاه باشیم واز سوی دیگر اخلاص ناب طلب یار، که ما را امیدوار می کند تا رسیدن به رضی الله ... الله اکبر از همه این حرفها از دل یک آیه که عقل ناقص وقلم ناچیز ما آن را می نگارد و هر آیه را هفت بطن است و هر بطنی را هفتاد بطن الی ابد ... به راستی که معجزه همه هستی این کتاب است .