بلد : شهر، دیار

کبد: شدت ، رنج و ناراحتى

در ابتدای این سوره خداوند بلند مرتبه به بلد قسم می خورد مقصود از بلد شهر عظیم مکه است .با کمی تامل در می یابیم که قسم به شهر تنها بهانه و واسطه است . قسم خداوند به مکه قسم به مقام حضرت رسول اکرم بوده چرا که مکه و مدینه و هر خاک دیگری تنها با وجود مبارک  این عزیزان است که خاص می شود و موجودات درون آن ارزش و اعتبار خاصی پیدا می کنند . در این آیه کلمه لا آمده است به نوعی که در ظاهر به معنای قسم نمی خورم معنا می دهد و این مساله نشان از بزرگی این قسم دارد چرا که ما نیز زمانی که می خواهیم کاری بزرگ اما خطیر انجام دهیم می گوییم نگزار قسم بخورم یعنی اگر من سوگند یاد کردم به پای حرفم می ایستم . خداوند نیز در این ایه قسمی موکد خورده است به وجود حضرت رسول و آفرینش انسان . در ادامه ایات به وجود و حضور والد ( حضرت آدم و حضرت حوا ) و فرزندان قسم می خورد که ابتدای آفرینش الهی با خلقت آنها همراه بوده است. نکته جالب اینجاست که خداوند در ابتدای این آیات تمام سیر آفرینش را به زیبایی بیان می کند . اینکه اول به شهر قسم خورده و سپس به والد و .. خود می تواند بسیار جالب باشد که سیر آفرینش نیز این گونه است که اول سرزمینی ایجاد شده و سپس انسانها یی بر روی آن قرار گرفته اند و انسان نیز از همان ابتدا در رنج و سختی آفریده شده است . این مطالب گویای بزرگی و عظمت این خلقت است . آفرینش و رشد اتمی کوچک و رشد آن بدین صورت کاری بس دشوار است . مثل آفرینش و پرورش خلقت مثل تنها پرورش کودکی در درون وجود ماست که زمانی که توانا شد تمام خوبیها و محبتهای پدر و مادر را از یاد می برد و به خود غره می شود و حال اگر این را در حد گسترده تر ببینیم به یاد می آوریم که ما نیز چگونه نسبت به خالق خود غره شدیم و تمام الطافش را ندیده گرفتیم .