بسم الله الرّ حمن الرّ حیم

کلیه آیات   عنوان بیستم : 103 و 138 آل عمران ، 175 نساء ، 15 نحل

آل عمران : وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِیعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْکُرُواْ نِعْمَةَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَکُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَکُم مِّنْهَا کَذَلِکَ یُبَیِّنُ اللّهُ لَکُمْ آیَاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ  ? 103 ?  

عصم : پناه بردن ، متمسک شدن ، چنگ زدن

تفرقوا : پراکنده شدن

الّف : انس گرفتن و انس دادن

انقذ » نجات ادان

صراط : شاهراه ، راه اصلی

القی : لقی ، افکندن ، قرار دادن

اینک میدانیم که هدایت هم امری است مانند ( حق و عدالت ) جاری در همه جهان هستی و شامل همه پدیده های این جهان می شود  و به طبع شامل هدایت انسان که این جهان جهت هدایت او آفریده شده است می گردد .

برای موجودیت انسان چه فردی و چه اجتماعی خداوند کریم ما را فقط به تمسک جستن  به خود و پناه بردن به ذات پروردگاری خویش فرا خوانده و گویی راهی جز این نوع هدایت که کاملترین راههای رسیدن به اوست نداریم  و به حق هم اگر چنانچه اندکی با دیده عبرت به همه پدیده ها نگریسته شود ، چنین است و در این صورت است که انسان وقتی تنها مسیر هدایت را یافت مجاری عبور از این هدایت را هم به خوبی استفاده خواهد کرد تا به دلخواه و مقصود خویش که همان هدایت است برسد .

اگر هدایت انسان در این مسیر یاد شده ، فقط و فقط تمسک به خداوند و یاری خواستن از اوست پس باید این مسیر را هم به سادگی و راحتی در این دنیا یافت و در این یافتن قطعا باید به نشانه ها و علائم هدایت و راهنمایی ها توجه کرد مانند راننده ای که در مسیر رانندگی خود باید به (( علائم ، پلیس ، تابلو های بازدارنده ، و تابلوهای هشدار دهنده )) توجه خاص مبذول داشته باشد  ، بر این مدعا بنظر باید مراحلی را طی نمود که عبارتند از شناخت خداوند بعنوان راهنمای اصلی این هدایت و بعد بعنوان راهنمای مسیرباید  گشت و او را به خوبی در یافت وشناخت و در تمام طول مسیر به توصیه های او جامع عمل پوشاند و این امر برای انسان میسر می باشد زیرا که این عوامل همواره توسط خداوند علیم که متذکر این عوامل هست در کنار ما می باشد ، اگر چنانچه در این مسیر ما به هدایت نرسیده باشیم بدون هیچ تعارفی باید گفت ( که از ماست که بر ماست ) لذا اولین نشانه بعد از دل سپردن به خداوند همانا شناخت پیامبران و مخصوصا پیامبر مهربان می باشد و بعد از آن شناخت کتاب ارزشمند این پیامبر که خداوند این پیامبر و کتابش را برای راهنمایی ما و عامه بشریت بدون هیچ تبعیضی قرار داده است ، این کتاب خود مفسّر خود بوده وبعد از آن همچنین سیره آن راهنمایان و جانشینان بحق او .

لذا جامعه بشریت بر هر دوی این نعمت دست رسی داشته و هیچکس حق گرفتن این نعمت ها را از بشر نداشته و ندارد پش اگر این ظلم بر خود انسان توسط خودش رفته باشد مستوجب تاریکی و ظلمت گردیده و هم خود او باید پاسخگوی این انتخاب راه خویش باشد که در این جهان پر از نشانه هدایت چنین مسیری را برگزیده است .

در آیات با توجه اگر نگریسته شود دو بار واژه نعمت بکار رفته که بنظر می رسد این دو بار حکایت از همین دو امر مهم یعنی ( پیامبر و کتاب ) داشته باشد که طبعا تمسک به این دو بزرگترین عامل پیروزی یعنی ( وحدت ) جوامع بشری را در پی خواهد داشت همه اینها به شرطی است که ما در انتخاب مسیر و عوامل رسیدن هدایت دقت نظر داشته و جز این مسیر نرویم که آنوقت آن وحدت حاصل نخواهد شد .

از دیگر عواملی که میتوان بعد از این دو به آن توجه نمود همانا عوامل طبیعی  چون تمام عناصر هستی  موجود در جهان ذکر کرد ، مانند کوهها که مانع لرزش و تکان زمین هستند و باعث استواری زمین می گردند و نهر ها که باعث پراکندگی نعمات خداوند بر این کره خاکی هستند و دیگر نعمتهای خداوندی ذکر کرد به جاست که خداوند در کتاب خویش  از آنها به نام ( برهان خداوندی ) و از عترت با نام ( نور ) یاد شده است و ثواب پیروی از آن دو را ( بهشت ) خود قرار داده و هم چنین تعبیر زیبای قرآن بعنوان روشنگر ( حق و باطل ) برای عموم مردم و برای متقین ( هدایت گر و موعظه گر ) نامیده شده  است مورد توجه قرار داد تا از غفلت مردمان زمان حضرت ابراهیم بیرون آمد و ستاره پرستی و خورشید پرستی و شخص پرستی در گم کردن راه هدایت نشد  و این عوامل را خدا بر سر راه ما قرار ندهد انشالله