هو الصبور

واژه صبر را با سه نوع نگارش می توان در لغت نامه مشاهده نمود :

صبر : بردباری کرد - شکیبائی کرد

سبر : آزمایش کرد - بررسی کرد

ثبر : طرد کرد - نا امید کرد

با بررسی عمیق این سه نوع نگارش می توان به یک نتیجه رسید و آن این مطلب است که در واقع هر سه نوع نگارش آنها به دنبال هم و دارای یک معنی می باشند و نکته مهم در اینجا این است که معمولا سبر به دنبال وقوع یک آزمایش ایجا د می شود و پس از هر آزمایشی در فرد صاحب ثبر به نوعی احساس طرد شدگی و ناامیدی ایجاد می شود ولیکن او که صبر را در درون خود به زیبائی پرورش داده است راه بردباری و شکیبائی را در پیش می گیرد و به مقام صابرین که خداوند بیان کرده است می رسد .

کلمه صبر از سه حرف( ص )ٍ ، ( ب ) و( ر) تشکیل شده است و فرد برای اینکه به مقام صبر واقعی برسد باید از سه وادی گذر نماید :

دربررسی اجمالی از ظاهر کلمه صبر باید گفت حرف ( ص ) در ابتدای این کلمه نشاندهنده اولین مرحله که بروز مشکل است می باشد در این مرحله فرد زیر بار مشکلات خرد می شود و تکه تکه می شود و در همین زمان حرکتی را برای حل مشکل خویش آغاز می کند اما چون این حرکت به شکل نیم دایره و یا بیضی است و به عبارتی ناقص است فرد دوباره می شکند اما اینبار خیلی کوچک و با این تفاوت که او به آگاهی نسبی رسیده و دانسته برای حل مشکلش باید دستی به سوی آسمان بلند نماید و راه چاره را از او بجوید پس از گذر از این وادی فرد که به بصیرت نسبی رسیده است ظرفی در وجودش ایجاد می گردد و آن چیزی نیست جز رسیدن به مقام حرف ( ب) نقطه زیر ( ب) نقطه تعادل است و فرد را از افراط و تفریط محافظت می نماید و به او در در رابطه با مشکل ایجاد شده آگاهی می دهد فرد در اینجا دیگر به نوعی از تعادل رسیده است این است که پس از طی تمام ا ین مراحل به مقام حرف ( ر ) می رسد که چیزی جز رسیدن به مقام رضا نمی تواند باشد و فرد در این مرحله به این مهم می رسد که هر آنچه برایش تا کنون رخ داده است حکمتی درش نهفته بوده پس باید راه سکوت در پیش گیرد و در مقابل همه آنچه خداوند برایش مقدر کرده است سر تعظیم فرود آورد .

مهمترین و زیباترین نکته ای که در پایان این مطلب باید عنوان نمود این است که خداوند بلند مرتبه نیز به زیبائی تمام مقام صبر و نماز را در کنار هم قرار داده و زیباتر آنکه مقام صبر را بر نماز برتری داده و اول می فرماید در مشکلات خود از صبر و سپس از نماز مدد جوئید و این چیزی نمی تواند باشد جز اینکه اگر انسان صبر نداشته باشد و به صبر واقعی نرسیده باشد هیچگاه نمی تواند به مقام نماز حقیقی و یا به عبارتی قائمیت در درگاه خداوند متعال برسد.